مگر نمي‏داني!؟ مي‏‏نويسم تا دلي بلرزد، تا قدمي برداشته شود، تا كسي سقوط كند. تا هيچ شود. بعد دوباره خودش را بسازد. ‏آن گونه كه دلش مي‏خواهد. اگر هم خودش را باز نشناخت، من مسئوليتي ندارم... دارم؟

مي‏نويسم تا دلم از لرزش بايستد. تا قدم‏هايم ثابت بر روي زمين ميخ‏كوب شوند. تا سقوط كنم. تا هيچ شوم. بعد دوباره خودم را بسازم. آن‏گونه كه دلم مي‏خواهد، اگر هم خودم را باز نشناختم، ديگر حرجي نيست... هست؟

بنويس تا دلهايي كه لرزيد و اشك‏هايي كه ريخت و قدم‏هايي كه شكستند، بسوزند، خشك شوند، بلغزند. من هم مي‏لغزم. هم نوا با ساز تو.